حزب باید دارای سازمانی مستقر در محل همراه با زیر مجموعه‌هایی که در سطح ملی فعالیت دارند، با یکدیگر روابط منظم و متقابلی داشته که حیات سیاسی آن از حیات بنیانگذاران آن فراتر باشد، اراده رهبران آن بر کسب قدرت استوار باشد نه اعمال نفوذ و در پی کسب حمایت عمومی به ویژه از طریق انتخابات باشد.
به گزارش مرکز اطلاع‌رسانی و خبری منتخبین، لاپالمبارا و واینر تعریفی از احزاب جدید به دست می‌دهند که متضمن چهار شرط اساسی بوده و مورد قبول اکثر نویسندگان قرار گرفته است. این چهار شرط به خوبی ویژگی احزاب جدید و فرق آنها با دیگر تشکل‌های سیاسی و اجتماعی را نشان می‌دهد:
نخست آنکه حزب مستلزم وجود سازمان و تشکیلات پایداری است که حیات سیاسی آن از حیات بنیانگذاران آن فراتر باشد.
دوم آنکه تشکیلات حزبی دارای سازمانی مستقر در محل همراه با زیر مجموعه‌هایی باشد که در سطح ملی فعالیت داشته و با یکدیگر روابط منظم و متقابلی داشته باشند. سوم آنکه اراده رهبران ملی و محلی سازمان [حزب] بر کسب قدرت استوار باشد نه اعمال نفوذ، چهارم آنکه حزب باید در پی کسب حمایت عمومی به ویژه از طریق انتخابات باشد.(نقیب‌زاده ۱۳۹۳)
شرط اول ضامن دوام و بقای حزب و استقلال آن از بنیان گذاران اولیه آن است این شرط فرق احزاب جدید با هر گونه گروه و یا دارودسته‌های قدرت طلب و وابسته به اشخاص، جریان‌های سیاسی و دولت را مشخص می‌سازد.
شرط دوم فرق حزب و گروه‌های پارلمانی که فاقد تشکیلات مستقر در یک محل و فاقد فعالیت در سطح ملی است را نشان می‌دهد.
شرط سوم وجه تمایز حزب و گروه‌های ذی نفوذ و فشار است.
شرط چهارم ویژگی دموکراتیک احزاب جدید و فرق آنها را با باشگاه‌های بریده از مردم یا گروه‌های چریکی را یاد آور می‌شود و وجه تمایزی است بین احزاب سیاسی و گروه‌های تروریستی.
از سوی دیگر این معیار، رابطه نزدیک احزاب و انتخابات را آشکار می‌سازد(همان)
رئیس خانه احزاب ایران اعلام کرد که بیش از دویست و پنجاه و یک(۲۵۱) حزب دارای مجوز رسمی از کمیسیون ماده ده احزاب در کشور وجود داردکه فقط پنجاه (۵۰) حزب فعال هستند.(ایرنا کد خبر۳۷۲۴۱۱)
اگر قرار باشد که احزاب دارای مجوز در کشور با چهار شرطی که لاپالمبارا و واینر در تعریف از احزاب جدید بر شمرده‌اند سنجیده شوند، هیچ‌یک از احزاب و تشکل‌های سیاسی تحت پوشش خانه احزاب که توسط اداره کل سیاسی وزارت کشور در کمیسیون ماده ده احزاب سازماندهی شده‌اند را شامل نمی شود، چرا که اگر فقط دو حزب از قریب به سیصد تشکل سیاسی موصوف دارای شرایط چهار گانه حزبی می‌بودند یقینا می‌بایست یکی از آن دو حزب دولت فعلی را در اختیار می‌داشت و دیگری دولت در سایه را تشکیل داده و آماده رقابت برای بدست آوردن اکثریت مجلس شورای اسلامی و تصاحب قدرت در دوره بعدی انتخابات ریاست جمهوری می‌بود.
در نظام‌های دموکراتیک که به شیوه دموکراسی اداره می‌شوند، احزاب و تشکل‌های سیاسی و صنفی مردم نهاد (N.G.O)ها در کنار رسانه‌های غیر حاکمیتی به عنوان ...
